Jak u Szaniawskiego

Z cyklu pocieszne sytuacje rodzinno-świąteczne:

Padre przyjechał wyelegantowany na gotową 10-osobową Wigilię i uraczył mnie na powitanie taką kwestią: "Dzwoniła Zosia (Bronia, Mania, Bania, nie pamiętam wszystkich jego flam) i użalała się nad tobą, że pewnie masz dużo pracy z przygotowaniem na tyle ludzi, ale jej powiedziałem, że przecież masz cztery córki, to co to za praca".

Rzecz tę wyjaśniłam mu obrazowo, z uśmiechem - szerokim, może nawet odsłaniającym kły: "Aha. Jak jeździłeś na Bieriozę [taka elektrownia w Białorusi, gdzie ojciec PM-ował modernizacji dwóch bloków], to też nic nie robiłeś, bo murarze lali beton, spawacze spawali zbrojenia, monterzy składali kotły i rury, kierowcy wozili to wszystko, a księgowa podliczała wydatki".

Na skądinąd sympatycznym obliczu mego protoplasty zarysowało się takie jakby wahanie i zaduma, być może również nad tym, jak bezpiecznie dożyć do 85 urodzin...

A córki mam zajebiste i faktycznie mnóstwo rzeczy zrobiły na tę Wigilię.

Do zwrotu

Jesteś małą, ciekawą świata dziewczynką. Masz zainteresowania, eksplorujesz, ganiasz, czytasz. I tu następuje zwrot akcji: masz się stać kobieca, ładna, gospodarna i podobać się chłopcom.

Jesteś młodą, zakochaną dziewczyną. Chciałabyś dbać o swego chłopaka i urodzić mu dzieci. I tu następuje zwrot akcji: masz się uczyć i zdobyć zawód.

Jesteś absolwentką dobrej uczelni. Zaciekawił cię kierunek, który skończyłaś, chcesz się dalej rozwijać i zarabiać. I tu następuje zwrot akcji: masz wyjść za mąż, urodzić dzieci i skupić się na ich wychowaniu. 

Wychowałaś fajne dzieci. Sporo o każdym z nich wiesz, sporo jesteś w stanie im dać od siebie. I tu następuje zwrot akcji: masz dać dzieciom wolność, a sama zająć się własnymi zainteresowaniami.

Albo ta cywilizacja jest pojebana, albo lepiej by ci było bez mózgu.

Najwyższe standardy polityki kadrowej

Wrocek, Etno Cafe przy Wroclavii. Większość stolików zajęta. Za oknem śnieg.

Przy stoliku centralnie siedzi pan z panią. Przed nimi otwarty laptop. Państwo prowadzą na pełny regulator rozmowę HR-ową o dyscyplinowaniu niejakiego Grzesia. Laptop też na głośno. Przyszłość Grzesia rysuje się w czarnych barwach.

Podeszłam tak, żeby mnie było widać w kamerce, i poprosiłam o omawianie dalszych losów Grzesia w sposób nieco bardziej dyskretny. Czy zaczęłam "Jeszcze nie wiem, gdzie państwo pracują..." , gapiąc się im w ekran? Być może.

Kiedy firma wymaga od ciebie w chuj dyskrecji (na przykład co do pensji) i zapewnia o swoich najwyższych standardach w tej materii - pomyśl o Grzesiu.