Mój brat Ziutek

Umarł mi kumpel ze studiów. Człowiek, dzięki któremu w ogóle na tych studiach zostałam i jakoś je skończyłam. Kiedy na 2. roku nikt nie chciał mnie do projektu, bo byłam za tępa w programowaniu, a Ziutka, bo za kolczasty (choć piekielnie zdolny) - stworzyliśmy team z przymusu i okazało się to strzałem w dziesiątkę. Dawał mi proste zadania, bo musiał, a poza tym ładnie ogarniałam dokumentację i łączność ze światem zewnętrznym. Kłóciliśmy się in the process jak dzicy, ale nikt się na nikogo nie obrażał, bo najpierw nie bardzo było dokąd uciekać, a potem zaczęło działać. Na trzecim roku byli już inni chętni do naszego zespołu, na czwartym okazało się, że w zasadzie kodowanie powinnam odpuścić - bo najlepsze efekty są wtedy, kiedy dokumentuję projekt i doglądam, żeby każdy robił swój kawałek zgodnie z dokumentacją. Ale zanim się to stało, nauczyłam się tego i owego, bo Ziutecki miał dramatyczny zwyczaj zakochiwania się w lutym i w czerwcu (czyt. w sesjach) i to możliwie daleko, co - w czasach przed komórkami i laptopami - oznaczało np. niespodziewany telefon z budki, że właśnie jest koło Gdańska pod namiotem i mam pisać od teraz do jego powrotu, bo zaraz zaliczenie. I coś tam, zmiłujcie się bogowie IT, pisałam. Nie mając nawet jak sprawdzić, czy już wrócił, bo rodzinie standardowo mówił, że jest u mnie. Raz w desperacji rozważałam całkiem serio napuszczenie koleżanki, żeby zadzwoniła do jego starych zapytać, czy jest w domu, "bo on tak siedzi i siedzi u tej Marty, a dziecko ma już dwa miesiące", ale niestety skończyło się na scenariuszu.

Prywatnie byliśmy dla siebie skrajnie nieatrakcyjni: on miał swoje romanse, a ja chłopaka, który na dokładkę pracował z nim w jednej firmie. A że spędzaliśmy z Ziutkiem sporo czasu (na uczelni i u mnie w domu), to dalsi znajomi podnosili nieco brwi, a i prowadzący robili dwuznaczne uśmieszki, kiedy przychodziłam z Ziutkowym indeksem po wpis. Na potrzeby wścibskich stworzyliśmy wersję, że jesteśmy rodzeństwem - co powodowało jeszcze wyższe podniesienie brwi, bo jak to, 2-metrowy rudzielec i mała czarna? No to się mówiło "...przyrodnim" i się ludzie zamykali. A nam się ta legenda spodobała, bo niektórzy jedynacy chyba noszą w sobie niezrealizowaną potrzebę mówienia o kimś "mój brat", "moja siostra".
Rozstaliśmy się krótko po studiach z głupiego i dziś nieistotnego powodu. Od paru lat łapaliśmy lekki kontakt, ale nie będę tu drzeć szat, że trzeba było póki można było, a teraz za późno, bo chyba żadnemu z nas nie zależało aż tak bardzo do powrotu do układu sprzed ćwierci wieku. Tak sobie tylko wspominam człowieka, bez którego pewnie nie byłoby mnie w IT i okolicach.

A w ogóle, to moja matka mówiła do niego "panie Józku", póki jej nie wyjaśniłam, że kolega ma na imię Artur, a Ziutek to ksywa przywleczona jeszcze z liceum i - jak zwykle licealne ksywy - raczej abstrakcyjna.