Można cię chwalić do schrypnięcia za wszystko, co robisz dobrze, a robisz przecież niejedno - zareagujesz "taa, dzięki, no może, ale..." i zupełnie ci się to nie wczyta. Bo przecież niezależnie od tego, jak świetne rzeczy zrobisz i ile za nie usłyszysz pochwał, tak naprawdę myślisz tylko o swoich porażkach i o tym, czy wystarczająco dobrze je ukrywasz. I o wiele lepiej od najszczerszych słów uznania kręci cię to, żeby zauważyć i skrytykować porażki cudze. Choćby po cichutku.
Emocjonalnie jesteś dziurawym wiadrem - ile by wody w nie nie wlać, zawsze po chwili będzie puste. I błoto naokoło.
No comments:
Post a Comment